Toch maar even het NRC-artikel erbij gepakt en het onderzoek van het UMC-U waaraan wordt gerefereerd opgezocht. Iets genuanceerder, maar toch ook in het oorspronkelijke onderzoek staat letterlijk: ‘Zelfs wanneer blijkt dat effectiviteit net zo hoog is als bij face-to-face contact, lijken behandelaren er simpelweg niet op zitten te wachten.’
Dat is toch wel een uitgesproken uitkomst en in schril contrast met wat ik in mijn dagelijkse praktijk tegenkom. Hoe zou dat komen?
Het onderzoek bestond uit een vragenlijst die is ingevuld door 592 psychologen en psychiaters. De onderzoekers vroegen onder andere naar eerdere ervaring met beeldbellen en de attitude ten opzichte van beeldbellen.
Wat opvalt in het onderzoek is het tijdstip van het uitzetten van de vragenlijsten: de tweede week van de Covid-19 crisis. Er is niet gepubliceerd wat de eerdere ervaring met beeldbellen was voor de crisis. Door de conclusie: ‘… hoe bekwamer behandelaren zich voelen in beeldbellen, hoe positiever zij zijn over het gebruik ervan’ en het resultaat dat maar 1% enthousiast was, kan er wel worden vastgesteld dat men nauwelijks eerdere ervaring had met beeldbellen.
Men heeft dus behandelaren bevraagd die zeer recent gedwongen waren te beeldbellen terwijl ze daar nauwelijks ervaring mee hadden.
Dat verklaart al het een en ander! Het is natuurlijk niet prettig om tot iets gedwongen te worden wat je (nog) niet kunt. En ik snap ook direct de reden dat de behandelaren bij DiSofa dat anders ervaren. Bij DiSofa is het voor de behandelaren juist een bewuste keuze om altijd via beeldbellen te behandelen. En dat bevalt ze erg goed. Zo vinden ze het bijvoorbeeld heel fijn dat ze hun eigen dag kunnen indelen. En ook het feit dat je sneller tot de kern kunt komen in gesprekken werkt heel prettig. Een ander veel genoemd voordeel is dat het prettig is dat cliënten veel gemakkelijker met zelfhulpmodules aan de slag gaan omdat ze toch al in de online omgeving zitten.
Waar het in het UMC-U onderzoek echter helemaal niet over ging, was de ervaring van de cliënt. Aan hen is namelijk niets gevraagd.
Ik vind het erg belangrijk om ook dat aspect te belichten. Wij krijgen namelijk van de ruim 600 cliënten die wij sinds onze start in 2018 in behandeling hebben genomen gemiddeld een 8,4 op de CQi die wij aan het einde van de behandeling afnemen. We horen de door hen ervaren voordelen van de mogelijkheid om zeven dagen per week en ook in de avonden behandeling te krijgen. En daarnaast het afwezig zijn van wachtlijsten door de flexibele inzet van onze GZ-psychologen, de ervaren veiligheid van thuis behandeling krijgen én het ontbreken van reistijd.
Zij ‘zitten er overduidelijk wél op te wachten dat de GGZ meer via beeldbellen gaat behandelen’ vanwege alle voordelen die het oplevert!
