De deadline van ICT&health nadert, maar ik ervaar sinds enkele weken een weerstand om te schrijven over e-health. Geen ‘writers block’, eerder een ‘digitale’ vermoeidheid die niets te maken heeft met mijn lichamelijke of geestelijke gesteldheid. Het past mij ook niet. Ik geloof dat daar waar het past of wenselijk is, de zorg digitaliseren juist goed voor de maatschappij is.
Omdat ik niet tot de kern kom, las ik een verplicht bewustzijnsmoment in. Ik wil korte metten maken met dit gevoel en pak mijn fiets. Er staat een matige tot geen wind, fysiek gezien best lekker. Maar omdat er al een tijdje iets in mijn binnenste woedt, had ik gehoopt op enige weerstand. Als ik toch het beste uit mezelf wil halen, kies ik voor grof geschut: mijn gammele stadsfiets.
Ik spreek af met een vriendin die ik tot mijn spijt al veel te lang niet gezien heb. Al snel gaat het gesprek over werkzaamheden die mij in de zorg bezighouden:
• De uitdagingen rondom de online tool waarmee medisch professionals patiënten met een cardiale aandoening voor onderzoek kan rekruteren.
• Een (online) zorgpad waarmee zorginstellingen patiënten en familie gefaseerd voorzien in voorlichting voor een behandeling/ingreep.
Met beide projecten zit het niet mee. En hoe meer weerstand ik ervaar, hoe harder ik mijn tanden erin zet om de projecten succesvol neer te zetten.
Levenshaast
In een eerdere column schreef ik dat we in de digitale wereld wel over hetzelfde onderwerp spreken, maar niet in dezelfde taal. Als relatieve ‘newbie’ in deze wereld besef ik nog steeds te weinig dat we ergens in het traject problemen kunnen ondervinden omtrent verwachtingen.
Zoals digitale zorgideeën als paddenstoelen uit de grond schieten, had ik gehoopt met eenzelfde snelheid op één lijn te zitten qua verwachtingen. Misschien tevergeefs: snel beslissingen maken, snel opdrachten van mijn ‘to do’ list schrappen kan een mooie kant van mij zijn, maar in de realiteit merk ik dat deze levenshaast ook mijn valkuil is.
Daarom dwing ik mezelf verwachtingen bij te schaven. Het is logischer dat iedere stakeholder meedenkt en -spreekt vanuit eigen perspectief en belang. Wel lastig hoor, want waarom moet deze constatering in mijn beleving altijd te laat worden bevestigd? Zo energievretend!
Is het omdat we allemaal pionieren? Liggen de belangen uiteen? Voor mij is het zo vanzelfsprekend dat het belang bij de gebruiker ligt en niet of we er mee kunnen window dressen of geld aan verdienen. Kennen we elkaars werkveld niet goed (genoeg)? En is dat eigenlijk wel noodzakelijk?
