Mijn verjaardag, 25 mei jongstleden. Een nieuwe rolstoel stond in de woonkamer. Niemand ging erin zitten, wat volgens mij ook wel logisch is. Waarschijnlijk was de drempel minder hoog geweest als ik het had aangeboden. Enkele malen moest ik uitleggen waarom het fonkelnieuwe geval daar in de hoek van mijn woonkamer stond. Enige verbazing kon ik mij voorstellen. Jarig, iets nieuws, de link is gauw gelegd. Niets was minder waar! De rolstoel stond op dat moment al ruim twee weken stof te vangen. Het gaat hier om een soort van fauteuil van volgens mij zo’n 15.000 euro.
De aan mij kenbaar gemaakte verbazing sloeg in een enkel geval om in een irritatie. Gespeeld dan wel, maar ook goed onderbouwd. Hoewel ik het commentaar probeerde te pareren, stond ik ergens met mijn mond vol tanden. “Geert, besef je wel dat er nu een, mede door mijn belastingcenten gefinancierd, achterlijk duur hulpmiddel nutteloos in jouw woonkamer staat te verstoffen?”
Dat dit de waarheid zou blijken te zijn, bleek toen ik vorige week, drie maanden na levering, plaatsnam in deze rolstoel. Er moest eerst op mijn verzoek een stofdoek overheen moet worden gehaald. Denkbeeldig had ik al menig maal met mijn wijsvinger in het stof mijn antipathie geuit.
Denkbeeldig vreugdedansje
Eigenlijk zou ik natuurlijk dolblij moeten zijn met mijn nieuwe rolstoel, wat ik aanvankelijk ook was. Alle onderdelen van mijn oude rolstoel waren inmiddels al eens vervangen, het leven was ten einde. Mijn frustratiegrens bereikte het plafond. Toen een adviseur verklaarde dat er een nieuw exemplaar zou komen, maakte ik nog wel een denkbeeldig vreugdedansje.
Wanneer het mis ging met mijn enthousiasme? De datum ben ik kwijt, maar wel weet ik nog dat het de allereerste passing was. Over het uiterlijk en de zitting kon ik alleen maar lovend zijn. Maar ik merkte dat de zogeheten omgevingsbesturing, waarvan de helft op dat moment zelfs nog ontbrak, heel veel geduld zou vergen. En belangrijker: het bedienen van mijn laptop vanuit mijn rolstoel zou ook anders gaan. Dacht ik!
