De laborant plakt de brede sticker met elektroden op mijn borstkas. De tweede, kleinere sticker gaat naast mijn rechterborst en de laatste (ook een kleine) ter hoogte van de vierde rib aan de linkerkant. Na een ritmestoornis eind september draag ik twee weken lang een event recorder op mijn lichaam.
Bij een event recorder-onderzoek wordt het hartritme geregistreerd met behulp van een draagbare recorder, zodat onregelmatigheden in het hartritme worden opgespoord. Ook zit er een button op de recorder. Deze kan ingedrukt worden bij (het vermoeden van) een ritmestoornis. Klachten houd je middels een dagboek bij.
Nog altijd moet ik, voordat ik mij aankleed, nadenken over hoe ik de stickers, draden en recorder op een onzichtbare en toch comfortabele manier onder mijn kleding kan dragen. Eenmaal uitgeworsteld reikt de laborant mij een ‘goody bag’ aan met daarin sets ECG-plakkers, draagtasjes en tape om deze te verwisselen na het douchen.
Terwijl ik haar een hand geef, schiet door mijn hoofd dat ik mij de komende tijd weer voel alsof ik een bom met mij meedraag. Als de laborant begint te lachen, merk ik dat ik de gedachte onbedoeld met haar gedeeld heb. Ik denk dat ze het snapt en ze wenst mij succes toe.
Wired
De eerste twee dagen verdraag ik de stickers redelijk. Af en toe druk ik op de button en houd ik mijn klachten bij. De derde dag word ik gek van de jeuk. Voor velen klinkt het vast vreemd in de oren maar zodra ik weer eens wired ben, verblijf ik het liefst als een rups in haar cocon.
Ondanks dat ik in een ziekenhuis – op de hartafdeling nota bene – werk en ik al ontelbare keren met een holter op mijn lijf gespot ben, overpeins ik hoe ik deze 14 dagen zo min mogelijk vragen op mij afgevuurd ga krijgen. In de hoop op DE tip scroll ik over tijdlijnen van diverse besloten Facebook-pagina’s die allemaal op een bepaalde manier te maken hebben met aangeboren hartaandoeningen.
Op één pagina blijft mijn blik langer hangen. Ik zie een foto van een volwassen vrouw die ook een event recorder draagt. Niet dat dit zo bijzonder is – via de besloten pagina’s vinden we wel vaker herkenning bij of met elkaar. We delen immers eenzelfde soort ervaring en/of gevoelens. Wat ik wel opmerkelijk vind, is dat zij slechts één, draadloze (!) sticker op haar lijf draagt. In het midden van de pleister zit de mini recorder, die lijkt op een horlogekast (dus zonder de banden). Ik zoom in op de foto en zie een fabrieksnaam. Via Google speur ik naar ZIO XT.
