Het wordt weer kouder en ik ben van de soort die pas echt lekker ‘draait’ bij 25 graden Celsius. Op de operatiekamer (OK) is het regelmatig afzien voor me qua temperatuur. Ik sta daar te klussen onder een ‘plenum’ – een laminaire neerwaartse airflow. Ooit bedacht omdat men dacht: als de lucht maar van de patiënt afstroomt, ontstaan er vast minder infecties. Nooit bewezen(1)(!), hoop geld in geïnvesteerd want ja, het klonk toch erg overtuigend van de meneer / mevrouw van de leverancier (waar heb ik dat vaker gehoord?). Ondertussen staat het hele OK-team dus een soort van rechtop in de wind.
Gelukkig dragen we tijdens het opereren warme, steriele jassen. Die neus is dus koud, maar voor de rest valt het, als je eenmaal bezig bent, nog wel mee. Op de OK tenminste, maar hoe zit dat in de rest van het ziekenhuis? Volgens mij is het daar - in ieder geval figuurlijk - nog veel kouder.
Zorginfarct
Als ik rondkijk, zie ik heel veel rode neuzen. Niet van de Covid of de griep, want je bent óf gevaccineerd als zorgmedewerker, óf je laat je testen - en blijft thuis. Met een loopneus of hoestje waar je vroeger (lees: 2 jaar geleden) nog gewoon mee doorwerkte, word je nu écht wel naar huis gestuurd. Nee, een rode neus nu is een bekend symptoom van het zorginfarct. Veel collega’s in de zorg zijn ziek, gaan weg, en nieuwe komen niet want ‘ je zou wel gek zijn’. Zij die moedig blijven, voelen zich alleen en in de kou staan. Bij mij in het Amsterdam UMC hangt het nu vol met A4-tjes in de gang, met teksten als: ‘ Als Florence dit had geweten, had ze hier nooit gezeten’. Of: ‘Eén ding is een feit, het huidige bod zorgt niet voor solidariteit’. En: ‘ We zijn het zat, de zorg gaat op zwart’. Dat laatste, daar hoeft u niet bang voor te zijn, het wordt hoogstens een zondagsdienst draaien. Want zorgmedewerkers laten anderen nooit zitten. Het raakt me. Ik heb echt niet te klagen met een prima salaris. Maar ik moet het wél uitdragen. Niet voor mezelf, maar voor al die koude, rode neuzen om me heen. Dus ook hier.
Jeuk erger dan pijn
Rode neuzen zijn er niet alleen ín de zorg, maar ook in de wereld om ons heen. Kijk naar Pinokkio, die heeft er ook één. Pinokkio’s in de zorg - of eromheen - zijn er zat. Mensen die profiteren van een crisis. Wettelijk toegestaan, en onder druk van de crisis voor elkaar gekregen door de publieke opinie valselijk te bespelen met als doel ‘deurtje te openen’. Mensen, die draaien en liegen puur voor eigen gewin. Die het verschil tussen wettelijk juist en moreel aanvaardbaar niet wensen te begrijpen. Dit terwijl jezelf toetsbaar opstellen heel normaal zou moeten zijn in het leven, zeker bij grote bedragen gemeenschapsgeld. Ondertussen wordt hun rode neus steeds langer en zichtbaarder. Niet gek dat die nu flink jeukt. Eén ding vind ik hier stiekem dan toch wel lekker (en vraag maar na aan andere dokters): jeuk is erger en gekmakender dan pijn.
Out-of-the-box
Is er dan niemand gebaat bij een rode neus? Jawel: de CliniClown. Die heeft een prima CAO, sterker nog, verdient in de regel meer dan de ervaren verpleegkundige. Begrijp me goed, ik gun dat de CliniClown. Er is bij mijn weten geen bewijs voor hun effect, maar blije kindergezichtjes hoef je misschien ook niet in evidence uit te drukken. Misschien dat we de CliniClown - goed opgeleide professionals met een gedegen theateropleiding - ook breder kunnen inzetten. Om de verpleegkundige te trainen hoe beter te onderhandelen, of tenminste weerbaarder te worden in het omgaan met het overlopen van stress gezien de huidige situatie? Zomaar een ‘out of the box’ gedachte...Ondertussen verheug ik me bij druilerig weer met mijn rode neus op mijn vakantie. Lekker me ergens laven aan de warmte. Want die rode neus vind ik niet erg, maar dan liefst wel door een beetje zon! (en ja, ik smeer natuurlijk braaf factor 50…)!
