Heerlijk, vakantie! Even lekker even los van je eigen werkwereld, de ratrace soms en echt even tijd voor andere werelden. Voor natuur in plaats van die flexplek, voor familie in plaats van collega’s en vooral even voor een ander ritme. Of we nu kiezen voor die camping in Frankrijk waar we al jaren naartoe gaan, of avontuurlijker op een lange-afstandswandeling in Argentinië gaan, in beide gevallen is het idee om je even in een andere wereld te begeven heerlijk.
Dat wijntje uit Franse karaffen of lekker te eten in die typische Amerikaanse diners in plaats van die Nederlandse eetcafés. Een andere taal leren, je aanpassen aan de eetgewoontes en juist die dingen doen die de locals doen. We doen het op vakantie allemaal.
Reality check
Vaak ongemerkt zijn we bezig om dat avontuur van een andere wereld zo op te zoeken als we op vakantie gaan, of zijn we bezig hier soms al maanden tevoren iets voor te plannen (ja, ik ben ook al met de kerstvakantie bezig). Voorpret!
En hoe heerlijk is het om een andere cultuur te ontdekken en begrijpen. Het is voor mij bij terugkomst altijd weer een reality check. Als dit dan zo waardevol is, waarom doen we dan zo weinig moeite om echt andere werelden in ons werk te leren kennen? Daar de reis of beleving te plannen?
De wereld van de ICT’ er in een zorginstelling bijvoorbeeld, of die van een verpleeghuisarts. Waarom nemen we voor dat avontuur niet de tijd en ruimte? Geen tijd voor, te druk... Zeggen we dan. Of: ik weet wel hoe een zorgverlener hier tegenaan kijkt. Ik leer daar niks nieuws. En toch zeggen we ook na elke vakantie, terwijl we al jaren gaan: dit moeten we vaker doen, wat fijn om er even ‘ tussenuit’ te zijn.
Workation
Ook vakantie hebben we gewoon nodig als APK. Even bijtanken, afstand nemen en de aandacht richten op andere dingen. Hoe mooi zou het zijn als elke ICT’ er, zorgverlener, beleidsambtenaar of bestuurder minimaal één grote workation ook gewoon vast plant (en ja voor de avonturiers, mag ook op de bonnefooi, maar ga dan ook! Met voorpret als bonus.
Om zo bijvoorbeeld een dagje echt te ervaren hoe de wereld van een ander is. Niet met presentaties, maar door echt mee te lopen en er naast te zitten. Tijdens een werkdag van iemand anders. Om te beleven, luisteren, zien en vragen te stellen en te begrijpen. Zodat het net als bij die tapas (was dat nou het avondeten?) in dat Spaanse smalle straatje makkelijker wordt om je aan te passen aan het ritme van die andere wereld.
Ook dat hebben we, net als vakantie, gewoon nodig. Ik denk echt dat we zo bruggen kunnen slaan op basis van die ervaringen. Goeie verhalen die we mee terugnemen en zo ongemerkt werelden dichter bij elkaar brengen. En zo goed ‘ uitgerust’ terug komen in onze eigen werkwereld.
Zullen we het eens proberen? En gewoon nu alvast plannen waar we dan op avontuur willen gaan?
