Algoritme ontwikkelt zichzelf voorbij de knapste kop van de wereld

Zomaar een klein berichtje in de krant, ergens op pagina 7: Computer leert zichzelf schaken in enkele uren. Deepmind, het AI-programma van Google, bleek in staat om met hulp van de basis-algoritmes van het schaakspel, zichzelf niet alleen het spel te leren, maar ook om door te ontwikkelen tot het niveau van de wereldkampioen en daar overheen. Overigens als bijproduct, want de eigenlijke bedoeling was het leren van Go, wat nog moeilijker schijnt te zijn dan schaken. Wat mij betreft had het bericht groot op de voorpagina mogen staan, bij mij is dit nieuws in ieder geval de afgelopen dagen niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Een algoritme dat zichzelf in enkele uren doorontwikkelt tot voorbij de knapste (menselijke) kop van de wereld. Wonderbaarlijk, en tegelijk ook wel eng, nietwaar? Stoer praat ik wel eens met collega’s over de opmars van AI in de geneeskunde. Ja, voor sommige specialismes zou ik me wel zorgen maken (radiologie bijvoorbeeld?). Maar huisartsgeneeskunde? Dat is veel te vaag, te breed, te diffuus. Te “fuzzy” voor een algoritme om te leren. Tegen mijn huisartsen in opleiding zeg ik altijd dat het vak onvoorstelbaar gaat veranderen, maar dat de huisarts tóch zal overleven in de komende 30 jaar. (en ja, ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat daar wel een zeker bias in bestaat. Maar ieder mens heeft recht op zijn eigen illusie). Toch wordt die overtuiging de laatste jaren aan het wankelen gebracht. 30 jaar is sowieso op dit moment al te lang om te voorspellen hoe de maatschappij er dan uit ziet. 10 jaar is al een hele opgave. Maar met dit soort berichtjes over zichzelf snel lerende computers, wordt er wel wat onrust aangewakkerd. TV-documentaires als “Robo Sapiens” en boeken als “Homo Deus” van Yuval Harari of het recente “Het nieuwe brein van de dokter” van Erik Jan Vlieger, zijn inspiratiebronnen om na te denken over hoe we met hulp van die computers onze geneeskunde de komende tijd vorm gaan geven. Nog niet iedere dokter zal daar gelijk vanuit zijn dagelijkse praktijk in duiken. Maar zo’n krantenberichtje moet wat mij betreft dienen als wake-up call. Dames en heren, het komt er niet aan, het ís al zover!