Op dit moment wordt die meerwaarde vooral gecreëerd door zogenoemde ‘early adopters’. Mensen, en patiënten die nieuwsgierig zijn naar (nieuwe) technologie en ook niet schromen die als een van de eersten te willen gebruiken. Mensen ook die vervolgens zelf beslissen om een health wearable, zoals een Fitbit, aan te schaffen of de al ingebouwde monitoring functies van smartwatches als de Apple Watch intensief te gaan gebruiken.
Zo ging het ook bij mij. Als tech-journalist heb ik al bijna 20 jaar een overmatige interesse in nieuwe technologie en gadgets. Net na de zomer van 2020 besloot ik de Fitbit Sense te gaan testen. Een health wearable die behalve de hartslag en het hartritme onder andere de ademhalingsfrequentie, lichaamstemperatuur tijdens de nacht en het zuurstofgehalte in het bloed kan meten (SpO2). Op dat moment kon ik nog niet vermoeden wat deze health wearable voor mij zou gaan betekenen.
Schildklieraandoening ontdekt
Eind januari merkte ik dat mijn hartslag in rust over een periode van twee maanden gestaag opgelopen was, van gemiddeld 70 tot 75 bpm (beats per minute) naar 98 tot 103 bpm. Op sommige momenten werd ik zelfs, terwijl ik rustig op de bank of achter mijn laptop zat, gewaarschuwd voor een extreem hoge hartslag - tot ver boven de 120 bpm. De geleidelijke stijging van mijn hartslag in rust die zich tussen november en januari ontwikkelde, was goed te zien in de historische statistieken van het verloop van de hartslag in rust.
De Fitbit meet en berekent 24/7 de hartslag, zowel tijdens rust als (sport)activiteiten. In de bijbehorende Fitbit-app worden die statistieken nauwkeurig bijgehouden en weergegeven. Gelukkig was ik er, dankzij de ECG-functie van mijn Fitbit, al snel achter dat de hoge hartslag hoogstwaarschijnlijk niet veroorzaakt werd door een hartritmestoornis.
Tegen het eind van de maanden dat mijn hartslag in rust bleef stijgen, terwijl ik er fysiek nog niet veel last van had, staken enkele nieuwe symptomen de kop op waar ik 23 jaar eerder ook al mee te kampen had. Ik had last van een onrustig gevoel, raakte snel vermoeid en viel, ondanks een normaal eetpatroon, een tot twee kilo per week af. In 1998 werd, na ruim een half jaar met onderzoeken, de ziekte van Graves ontdekt. Daarvoor ben ik destijds ruim 15 jaar onder behandeling geweest van een internist. Uiteindelijk doofde de ziekte in 2013 uit en was ik weer kerngezond.
Doordat ik in januari gewaarschuwd werd voor de stijgende hartslag, in combinatie met de en de bijkomende symptomen, heb ik dit keer veel eerder aan de bel getrokken. Eerst bij mijn huisarts. Zij besloot, na het aanhoren van mijn verhaal en inzage in de hartslag-data van mijn Fitbit, mij direct door te verwijzen naar de endocrinoloog. Een bloedonderzoek bevestigde vervolgens mijn vermoeden dat de ziekte van Graves een comeback gemaakt had. Inmiddels ben ik bijna drie maanden onder behandeling, met regelmatige bloedonderzoeken. Met medicatie is de aandoening inmiddels weer redelijk onder controle. ‘We waren er snel bij’, aldus de endocrinoloog. Ik ben er van overtuigd dat ik dit voor 90 procent te danken heb aan mijn Fitbit.
