Een zorginformatiesysteem dat huisartsenpraktijken of ziekenhuizen gebruiken voor dossiervoering en ondersteuning van de kernprocessen wordt in de regel niet ingekocht voor een jaar om daarna een nieuwe te kopen, zoals een paar schoenen. Terwijl de te leveren zorg en dus ook de wijze waarop deze geleverd wordt gedurende de afschrijvingstermijn van zo’n systeem significant kan veranderen. En daarmee de wensen van de klant.
En dan kan ineens de relatie tussen zorgverlener en leverancier aanvoelen als een gedwongen huwelijk onder vervelende voorwaarden.
Het huwelijk loopt soms net niet helemaal zoals we aan beide kanten willen. Regelmatig hoor ik de verhalen van zorgaanbieders over beperkte vrijheid om van leverancier te kunnen wisselen. Omdat bijvoorbeeld de migratie-inspanning te groot is, het aantal beschikbare leveranciers te klein of de functionaliteit bij anderen te beperkt.
Trouwen met standaard maatwerk
Veel (delen van) ICT-systemen zijn als maatwerk gebouwd. Dat heeft ook te maken met variatie in dossiervoering en werkprocessen tussen zorgverleners en met de wijze waarop informatie geregistreerd wordt. Een deel van de in de zorg gebruikte systemen kan op zich zelf goed functioneren, maar ondersteunen de samenwerking met andere systemen soms beperkt. Het vermijden van maatwerk is lastig, omdat zorgbrede afspraken over taal en techniek op veel gebieden nog ontbreken en onvoldoende op open standaarden gebaseerd zijn.
Geen huwelijkse voorwaarden, maar normering is in dit geval een mooi middel. Het wetsvoorstel elektronische gegevensuitwisseling in de zorg (Wegiz) moet per gegevensuitwisseling normen verplicht stellen die aangeven aan welke standaarden deze moet voldoen. ICT-producten zullen hierop gecertificeerd worden.
