Communiceren

De volkshetze deed ook mij wankelen. Ondanks lichte tegenzin, moest ik misschien ook maar overstag gaan. Ik kon toch wel zonder? Facebook was toch geen verslaving? Maatschappijkritisch als ik ben (not!) nam ik mij voor om alle plussen en minnen tegen elkaar af te zetten. Lubach zou immers toch geen onzin uitkramen? Dit onderzoek ben ik echter nooit begonnen. Het was niet dat ik geen afscheid kon nemen van de personen aan wie ik gelinkt was, want werkelijke vriendschap gaat natuurlijk veel verder dan het oppervlakkige en vluchtige Facebook. Toch blijft het voor mij gewoon een gemakkelijk communicatiemiddel. Mijn computer is zeer belangrijk, noem het onmisbaar, voor mij en mijn sociale contacten. ICT-revolutie niet bijgebeend Al eerder schreef ik dat ik op een gegeven moment door MS niet meer voor een eigen klas kon staan. Destijds werd een functie als ondersteunend ICT-leerkracht gecreëerd. Voor mij! Ik, die op digitaal gebied altijd achteraan in de rij ging staan. Hoewel ik aanvankelijk een flinke inhaalslag heb kunnen maken, heb ik de werkelijke ICT-revolutie, die razendsnel ging, niet meer kunnen bijbenen. Smartphone, tablet? Nooit in handen gehad. Appen, swipen? Nog nooit gedaan. De laatste telefoon die ik in mijn handen had was een Nokia 3310. Dat was al heel wat ten opzichte van de Motorola, formaat koelkast, die ik bij de Hema kocht. Ik durf het een kantelpunt in mijn leven te noemen toen ik in 2012 het Dragon spraakherkenningsprogramma leerde kennen. Waren in eerste instantie mijn benen van hun functies ontheven, in de voorafgaande periode gebeurde dit geleidelijk ook met mijn armen. Een pen vasthouden, laat staan schrijven, was niet meer mogelijk. Het toetsenbord bedienen nog wel, maar met steeds meer krachtinspanningen. Ik wist dondersgoed welke kant het op zou gaan en omdat regeren vooruitzien is, heb ik ondersteuning aangevraagd via de gemeente.