Had ik ooit kunnen bedenken dat ik wel eens volledig zorg- en rolstoelafhankelijk zou worden? Trouwens, was het na de diagnose MS überhaupt mogelijk om iets te kunnen beseffen? Het grillige karakter van de ziekte maakt vooruit kijken tot giswerk. Uiteraard had ik mijzelf kunnen verdiepen in een mogelijk toekomstbeeld, maar deed dat niet. Het gemak van internet bestond nog niet en mijzelf serieus nemen was er ook niet bij.
Had ik ooit kunnen bedenken dat schrijven mijn passie zou worden? De creativiteit was er wel, maar enige ambitie was in mijn vorige leven rond huisje-boompje-beestje-kindje-baantje ver te zoeken. Het waren mijn niet meer functionerende handen die vroegen om een spraakherkenningsprogramma op mijn laptop. Normaliter zijn ze gebundeld in de muis, maar de cursor bedien ik nu met mijn kin en de entertoets tik ik aan met mijn hoofd.
Technologie neemt leven over
Had ik ooit kunnen bedenken dat de technologie mijn leven min of meer zou overnemen? Ik niet, ongeïnteresseerde angsthaas als ik was op technisch en later ook digitaal gebied. Wie wel trouwens? Probeer maar eens voor te stellen dat er ooit een digitaal- en zelfs elektriciteitsloze wereld was.
De impact van de technologie op mijn bestaan wordt pas duidelijk als mijn rolstoel kuren vertoont, als er bijvoorbeeld geen internetverbinding is of erger: als ik door een defect één van beide zaken moet missen. Zonder laptop is flink balen, zonder rolstoel is dramatisch! Want zonder rolstoel, lees: kinbesturing, kan ik mijn laptop nauwelijks bedienen.
Anno nu heeft mijn laptop en de digitale wereld daarachter een centrale rol in mijn bestaan. Zo wordt ‘s ochtends na het koffiezetapparaat mijn laptop als tweede aangezet. Mijn eigenheid probeer ik uiteraard nog altijd daarboven te plaatsen, maar de kwaliteit van mijn leven heb ik niet meer volledig zelf in de hand.
