Op 26 oktober jl. namen drie nieuwe bewindspersonen hun intrek bij het ministerie van VWS. Anderhalve week later hadden zij een sessie met een tiental ervaringsdeskundigen in de zorg. Twee uur lang luisteren en van gedachten wisselen over wat hen bezighoudt, wat zij verwachten en wat zij nodig hebben.
Dat de twee ministers en de staatssecretaris zo’n eerste plenaire bijeenkomst juist met deze groep mensen hielden – weliswaar nog in de Haagse burelen en niet ‘in het veld’ – was geen toeval. Het was niet eens symbolisch. Het was een kwestie van de juiste volgorde.
Sinds een aantal jaar doen we als VWS ons best om meer systematisch van buiten naar binnen te werken. Niet uitgaan van de beleidstheorie, maar van wat er speelt in de samenleving. Niet met je harnas aan op je strijdros de poort uit om een in beton gebeiteld wetsvoorstel te verdedigen, maar in wissel- en samenwerking met alle stakeholders oplossingen zoeken en trekrichtingen creëren. Telkens blijkt daarbij weer hoe hardnekkig het ‘over hen en zonder hen’ in onze werkcultuur is ingebakken als het om patiënten en cliënten gaat.
Op die momenten zijn er gelukkig mensen als Niels Schuddeboom. Om ons wakker te schudden en als het nodig is door elkaar te rammelen. Totdat we ons weer herinneren dat die patiënt, cliënt, burger geen object van beleid is, maar alfa én omega van een integraal zorgverhaal. Om vervolgens, met dat besef voor ogen en de patiënt aan het roer, mét elkaar die zorg beter te kunnen maken. Niels heeft aan de wieg gestaan van onze (als in: iedereen die er in Nederland aan meewerkt, al dan niet met pink socks) patiëntinclusieve e-health beweging, en is sindsdien – met altijd de onmisbare humor in zijn ransel – een onverdroten fakkel- en vaandeldrager.
