En toch gaan we maar door, we zijn verslaafd aan het project. Waarom is het zo moeilijk om te stoppen? Daarvoor zijn diverse redenen op te sommen, die meestal vallen in de categorie drogredeneringen. Denk bijvoorbeeld aan “we hebben al zo veel geïnvesteerd (‘sunk costs’)”. Totaal irrelevant. Het gaat er immers om hoeveel nog geïnvesteerd moet worden en of dat het waard is. Andere veelgehoorde redenen zijn: “het zou gezichtsverlies zijn als we nu stoppen”, “zolang we doorgaan hebben we in ieder geval werk” en ‘’we zien geen alternatief”. Stuk voor stuk redeneringen die een zeer beperkte geldigheid hebben.
Van een echt Briljante Mislukking is pas sprake wanneer men in staat is de signalen op tijd op te pikken en daarop actie te ondernemen. Een mogelijke actie is het project stopzetten. Ook daar kan men lessen uithalen, waar bij andere activiteiten van te profiteren valt (double-loop learning). Bovendien kunnen de vrijgekomen resources —mensen, geld en middelen— ingezet worden op andere zaken.
Verslavingsrisico bij zorgprojecten
Ook in de zorg zien we grote, kostbare en complexe projecten, vaak ook met een ICT-component. Denk bijvoorbeeld aan het beroemde Elektronisch Patiënten Dossier, de decentralisatie van de Jeugdzorg of zaken als Health Impact Bonds. Allemaal potentieel heel waardevol. Allemaal heel complex en met risico’s. En allemaal met een verslavingsrisico.
