Verder hadden we dit jaar ook Brexit. Als het “establishment’ écht geluisterd had naar hun onderdanen, was de koude douche niet zo groot geweest. Over de wake-up call voor veel Amerikanen op 8 november zullen we het maar niet hebben. Dit alles heeft één gemeenschappelijke noemer: er staat een vorm van ontkenning centraal, het is zelfs negeren.
Impact, effect en behoefte digitale zorg
De overeenkomst met de zorg is hier dat de impact, effect en behoefte aan ‘digitale zorg’ ook vaak genegeerd en ontkent wordt. Argumenten zijn dan: wordt niet betaald, patiënten willen het niet en er is geen bewijs voor. Deze drie argumenten zijn (nogal) te nuanceren: meer en meer digitale zorg wordt betaald, 75% van de patiënten geeft aan hiervan graag gebruik te willen maken (maar het wordt niet aangeboden, zo blijkt uit de eHealth-monitor) en bewijs (zelfs van oplossingen die een paar jaar bestaan) begint zich wel degelijk te vormen. Zelfs professionals die in hun dagelijkse persoonlijke leven veelvuldig gebruik maken van digitale tools, passen diezelfde (veilige varianten) niet toe in hun eigen praktijk.
Vaak wordt dit soort initiatieven weggezet als: ‘het gaat niet om die leuke gadgets” of “goed onderzoek is nodig”. Beiden zijn waar. De mogelijkheden die eruit voortkomen zijn het -gelet op de uitdaging waar we voor staan- het echter meer dan waard er proactief mee aan de slag te gaan. De Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) startte een website om voorbeelden te verzamelen en deze een podium te geven. Dat geldt dus ook voor initiatieven uit landen waar ze niet veel geld hebben om te kunnen publiceren. Zij benaderen e-health met een open mond én als káns om dingen beter te kunnen maken, een half glas vol derhalve.
Het zou mooi zijn als we er in 2017 samen in slagen om met een kritische blik voortgang te boeken en de kloof tussen wat patiënten willen en professionals aanbieden te verkleinen. Zie ook mijn visiestuk op pagina 44.
@lucienengelen
