Opzij, opzij, opzij,
Maak plaats, maak plaats, maak plaats,
Wij hebben ongelofelijke haast.
Ik probeer tot een oordeel te komen over het gewenste dan wel het mogelijke tempo van de innovatie in deze organisatie. Waarlijk nog niet zo eenvoudig. De realiteit is tamelijk weerbarstig. Ook als je relevante documenten of beleidsnotities leest, krijg je tegengestelde beelden die tegelijkertijd allebei de realiteit lijken te zijn.
Wat zeggen andere instituten?
Het RIVM schrijft in een recent rapport enthousiast over de veelbelovende technologische toepassingen voor de zorg bij dementie of de ondersteuning van zelfmanagement bij chronische aandoeningen. De Stichting Toekomstbeeld der Techniek noemt in dit verband sensortechnologie, mechatronica (inclusief robotica en domotica), informatietechnologie, communicatietechnologie, biotechnologie en toepassing van nieuwe materialen.
Ook Vilans doet een duit in het zakje met big data, kunstmatige intelligentie, robots in de zorg, cyborgs, drones, Reality Technology, blockchain, 3D-printing en biotechnologie. Het in april verschenen en zeer lezenswaardige rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau ‘Zorgen voor thuiswonende ouderen’ geeft aan dat het zeker is dat technologie een steeds grotere rol gaat spelen in de zorg. Maar ook dat de snelheid waarmee dat gebeurt onzeker is. Onze omgeving schrijft zich helemaal suf over dit onderwerp.
Wat vinden onze medewerkers?
Ook de zorgmedewerkers in onze organisatie verwachten veel van nieuwe technologie. De daadwerkelijke invloed op hun dagelijkse werk is hen echter vaak nog onduidelijk. En hoe ga je om met dilemma’s rond de mogelijk meer afstandelijke zorg versus de directe persoonsgerichte persoonlijke benadering? Draait het in de zorg juist niet vaak om het menselijk contact? Of kunnen we dat nu juist in stand houden met deze mogelijkheden gezien de arbeidsmarktproblematiek en de te verwachten grotere vraag aan zorg door de vergrijzing? En hoe digitaal vaardig zijn nu onze medewerkers en de oudere zorgvragers?
