Het is juni 2020, volop corona-tijd en de vakantie gaat niet door. Een prachtmoment om te klussen. Je bent niet de enige als je om je heen kijkt terwijl je de dakgoot repareert. Maar om je heen kijken bij zo’n klus is niet zo slim. Waarom moest je dit ook net bij zonsondergang afmaken, waarom moest je ook om je heen kijken? Je bedenkt het terwijl je net vier meter omlaag gevallen bent. De stoeptegel toont weinig mededogen. Je benen bewegen lukt niet meer. Je belt je partner die binnen thuiswerkt en snel daarna zijn jullie op weg naar de SEH.
De SEH ziet je vanaf dat moment als een zelfverwijzer - een ‘passant’. Zodra je binnenkomt, krijg je triage-vragen om te zien hoe urgent je bent. Best urgent, met twee benen die het niet meer doen. Je bent al langer niet echt blij met je benen, sinds die heuoperatie zo’n 20 jaar geleden, wegens slijtage. In het Rode Kruis-ziekenhuis of zo.
Je mag na binnenkomst in een apart kamertje wachten. Na 40 minuten komt een SEH-arts je onderzoeken en vooral veel vragen stellen. Wat er gebeurd is, waar het pijn doet, of je buiten bewustzijn bent geweest maar ook of al eerder iets met je benen is gebeurd of andere relevante dingen met je lijf. Je komt niet verder dan “iets met mijn heup”.
De arts wil je huisarts bellen, maar die zit aan het avondeten. In dit soort gevallen zou je willen dat 24 uur per dag, alleen als het ECHT moet (bijvoorbeeld tijdens spoed op een SEH) de arts op dat moment te rade kan bij je huisarts. Want die heeft als geen ander een totaaloverzicht van jou. Al jaren. Zodat de arts op de SEH bij je voorgeschiedenis kan. Je allergieën. En als het echt niet goed gaat, je reanimatie- en beademingskeuzes.
