Lieve HIS, ga even rustig zitten, ik wil wat met je bespreken. Het is best lastig om te beginnen, maar het is wel belangrijk om dit te doen. Ik loop hier al best een tijdje mee, maar ik vind dat het gewoon niet meer zo lekker gaat tussen ons. Eigenlijk al een paar jaar niet. Er is geen sprake meer van echte liefde.
En toch heb ik je nodig, HIS. Hebben wij elkaar nodig. Dus proberen we telkens maar weer om de relatie beter te krijgen. Dan geef ik mijn wensen door. En dan zijn er telkens weer excuses. Wet- en regelgeving zeg je dan. Dat gaat voor. Maar schat, ik wil óók wel een keer een intuïtievere gebruikerservaring!
Toen we elkaar net leerden kennen, was ik echt heel blij. Weet je nog, de tijd dat je schuchter vanaf je donkere scherm met je cursor naar me knipoogde? We hadden verder bijna niks. Ja, MS-DOS hadden we, maar we waren de koning te rijk! Later werd het beter, vanuit het duister kregen we echte vensters. Maar de relatie werd al moeilijker toen ik Mac leerde kennen. Daar kón jij toen helemaal niks mee, zei je. Terwijl ik Mac gewoon echt een hele toffe peer vond.
Op alle slakken zout leggen
Ja, je hebt gelijk Mac was geen peer, maar moeten we nou echt telkens op alle slakken zout leggen? Zo gaat het telkens. We bekvechten over details. Maar ondertussen verandert de wereld en heb ik het idee dat we daar samen niet meer tegen opgewassen zijn.
Ik weet wat je me verwijt, HIS. Je vindt dat ik te veel wil. Je vindt me veranderd. Dat klopt. We hebben inmiddels meer dan 2.000 kinderen. Niet alleen ik, maar de hele wéreld is veranderd. Sneller geworden, communicatiever. We gaan met veel meer verschillende mensen om dan vroeger. Die willen dan met ons communiceren en dat wil jij dan niet. Laten we er eens langs gaan zeg ik dan. Laten ze maar naar óns toe komen zeg jij dan.
Foto’s niet kwijt
Maar ook de kinderen klagen, ze willen hun foto’s bij ons kwijt, maar dat kan niet of met heel veel moeite. Ze houden hun stappen bij, hun bloeddrukken, hun suikerwaardes, allemaal in hun eigen apps. Maar we kunnen daar meestal niks mee. Straks verliezen we het contact nog met ze
Schat, ik zie dat je heel erg je best doet en dat waardeer ik. En toch… En toch twijfel ik er aan of we wel door moeten gaan. Nee, er is echt geen ander, echt niet. Nog niet. Maar vaker heb ik contact met iemand en dan voel ik wel weer iets stromen wat wij samen niet meer hebben. Dan praat ik met PGO, of dan krijg ik een appje van Siilo. En dan denk ik: heerlijk. Maar wat kunnen wij er samen mee? Niks!
Blijf bij je, HIS
HIS, ik blijf voorlopig bij je, zonder je kan ik niet verder. Maar we móeten hard werken aan onze relatie. Voor de kinderen.
