Veranderingen lijken soms ongemerkt op te treden, ook in de klinische praktijk. Bijvoorbeeld bij een hersentumor die bitemporale hemianopsie (blindheid aan de beide buitenste helften van het gezichtsveld) induceert door zijn relatief langzame groei net op het kruispunt van de oogzenuwen. Het zicht kan lange tijd onopgemerkt teruglopen tot het moment dat de patiënt tegen iets aanbotst, valt en verdere analyse de diagnose oplevert.
Zo blijft het voor velen die verantwoordelijkheid dragen in de medische wereld ook vanzelfsprekend dat we al jaren skypen, online bestellen en social media gebruiken. Maar zodra we door de draaideur van de klinische praktijk gaan, zijn poliklinische bezoeken die ook via beeldbellen hadden gekund, (gedigitaliseerd) papier en niet met elkaar communicerende digitale systemen - zonder enige zelflerende talenten - volstrekt normaal.
Een waarschuwing aan u als lezer is nu al te laat, want elke keer dat u de draaideur doorgaat, bent u zich bewust van dit feit. Net als het tafeltje dat in de weg stond bij die patiënt die enkele uren later de diagnose moest aanhoren. Maar dat is natuurlijk ook mijn opzet. Ik ben er namelijk overtuigd dat het écht ook zoals buiten de draaideur kan!
Waar is de techniek?
Laat ik voor deze blog nog één voorbeeld nemen waar ik en mijn collega’s dagelijks mee te maken hebben: het multidisciplinair overleg. Dit is een groot goed, begrijp me niet verkeerd. Het is hét moment waarop we samen zijn om te bespreken wat het meest optimale (behandel)voorstel voor de betreffende patiënt is.
Toch bekruipt me de ergernis op diverse aspecten: waarom moet dit zo rigide op een bepaald moment, waar is de techniek die ons in staat kan stellen 24/7 advies te geven en waar nodig een video-overleg in te zetten voor de complexere patiënt? En wat zou het ons advies kunnen verbeteren als we meteen de patiënt digitaal erbij kunnen betrekken, de informatie onderliggend aan protocollen kunnen koppelen en op basis van eerder advies kunnen gaan voorspellen hoe het er voor de patiënt het best uit kan gaan zien?
Uiteraard is dit even een denkpiste, want een verandering als deze is meer dan de camera installeren en een aparte appgroep in een beveiligd medium opstarten. Het vraagt om inbedden van technologie, een interface op maat voor zowel patiënt als voor zorgverlener.
Anderzijds is het heel simpel: het moet ons proces verbeteren, omdat de patiënt het uitgangspunt is en de technologie ons in staat stelt betere zorg te bieden. Zo niet, dan doen we het slechter dan buiten de zorg, want wie gebruikt er nu een app die je het leven zuur maakt? Die installeer je toch überhaupt niet?
Denk met me mee
Met welk motief u ook een draaideur van een zorgpraktijk instapt, ik hoop u door deze blog een beeld van de prehistorische grot te hebben bezorgd. Laat deze oproep niet liggen, maar denk eens even na en breng uw ideeën in over wat de eerste verbeterstappen kunnen zijn! Laten we een groep van open, empathische en authentieke artsen vormen in de steeds verder uitbreidende wereld van gezondheid en zorg, die met technologie echt het verschil gaat maken. U vindt me bij de redactieraad op icthealth.nl
Gabrielle Speijer (1976) werkt als een radiotherapeut-oncoloog in het HagaZiekenhuis (RHG) in Den Haag. Ze is ervan overtuigd dat technologie zo vloeiend kan gaan verbinden in gezondheid en zorg dat we een volledig medisch beeld kunnen krijgen. Haar drive en passie ligt in het oprichten van een coalitie van dokters om zorg en gezondheid substantieel en op een duurzame wijze te verbeteren. Zij zijn tevens welkom om een stoel in de redactieraad van ICT&health te bekleden. Stuur een e-mail aan redactie@icthealth.nl
