Een Elektronisch Patiëntendossier is in vrijwel iedere zorgorganisatie onmisbaar. Tegelijk moet er nog veel gebeuren aan de ontwikkeling ervan en zijn ERP’s, PGO’s, goede koppelingen en vooral een integrale aanpak net zo hard nodig voor betere zorg, voor hetzelfde geld. “Na implementatie van een EPD gaat er vaak een zucht van verlichting door de organisatie,” stelt Ann Ouvry, medeoprichtster en CEO van D&A Medical Group in een klantcase van softwareleverancier AFAS. “Dat mag, een half jaartje. Maar dan moet je door.”
Met haar bedrijf adviseert en begeleidt Ouvry organisaties bij het kiezen en implementeren van informatie-oplossingen voor de zorg. “Zo’n EPD vergt gewenning bij zorgverleners. Maar na een half jaar zegt eigenlijk iedereen: we kunnen niet meer zonder. Zoveel informatie, van zoveel afdelingen, die zo makkelijk beschikbaar is. Dat is goud waard.”
Tegelijk zijn er nog nadelen:
- De huidige EPD’s zijn vaak ontwikkeld vanuit administratief en logistiek denken. Niet handig voor medici en verpleegkundigen op de werkvloer.
- Ook is onvoldoende nagedacht over mobiliteit. Mensen zeulen de hele dag een COW mee (computer on wheels). Werken op een tablet of mobiel kan enorm schelen.
- Er is steeds meer data beschikbaar die meer contextgevoelig gepresenteerd moeten worden.
- Administratielast. Er is volgens Ouvry overregulering. Verzekeraars, beroepsverenigingen, overheden: iedereen wil dat er van alles bijgehouden wordt, maar de vraag is of het ook echt bijdraagt aan betere zorg.
Uitdagingen op snijvlak ERP, EPD
Een grote uitdaging is er op het snijvlak van het EPD en het ERP. Ouvry: “Dat zijn gescheiden werelden. Terwijl gegevens over patiënten en gegevens over je bedrijfsvoering in de praktijk natuurlijk helemaal niet zo strikt gescheiden zijn. Je ziet dat er op die kunstmatige grenzen inefficiency optreedt.”
Veel organisaties hebben delen van hun voorraadbeheer, inkoop en financiën ondergebracht in het EPD. Daar is het systeem niet voor bedoeld. De mensen die ermee werken, zijn ook niet altijd even handig met dat soort processen. Zo krijg je, door een gebrek aan integratie, suboptimale processen. “Het zou toch heel logisch zijn om één keer te registreren welke middelen je gebruikt bij een operatie, en dat dat dan zowel bij de patiëntinformatie komt, als bij de informatie voor de inkoper? Nu moet dat allemaal overgetypt worden. Dat gebeurt de helft van de tijd niet. En dus zie je dat ziekenhuizen met veel te grote voorraden zitten.”
Toch is één systeem voor alles ook niet de oplossing. “De beveiliging van het EPD is veel zwaarder dan die van het ERP. Bovendien hoeft echt niet iedereen voor elk proces alles van alle patiënten te weten. Dus zou je ook
binnen zo’n systeem die afscherming goed moeten regelen. En eigenlijk hebben we nu het beste van twee werelden. Het ERP heeft baat bij de ontwikkelingen uit andere sectoren op ERP-vlak, terwijl het EPD zich helemaal kan focussen op patiëntengegevens.”
Maatwerk vaak niet werkbaar
Zo’n koppeling kan gelegd worden met middleware: losse software die als doorgee uik fungeert tussen EPD en ERP. Daarvoor is wel standaardisatie nodig en die is er niet (zie ook kader over AMC). Daarom is er de laatste jaren veel geëxperimenteerd met maatwerkoplossingen, maar vaak is dit niet werkbaar.
“Het kan wel, maar eist heel veel van je organisatie. Alleen al qua schaalgrootte die je moet hebben om zoiets te onderhouden en te beveiligen. Dat zadelt kleinere organisaties wel met een probleem op, waar ze zelf weinig aan kunnen doen. Het enige advies is: spreek je leveranciers erop aan. Laat ze met elkaar gaan overleggen. Industrie-standaarden doen het prima in andere sectoren, er is geen enkele reden om hier op de overheid te gaan zitten wachten. En het is ook in het belang van leveranciers, om met een goede koppeling te komen.”
Hoe dan ook moet er een systematiek komen om die koppeling te leggen. Ouvry: “We hebben het nog niet eens gehad over de rol van de patiënt. Die verandert. De input en feedback van patiënten wordt steeds belangrijker, als we werk gaan maken van value based healthcare. We zullen patiënten beter moeten informeren én beter naar ze luisteren, om echt te kunnen bepalen wat goede zorg is. Maar tussen de informatiewereld van de professional en van de patiënt zit nu net zo’n waterscheiding als tussen het ERP en het EPD.”
Werk maken van betere zorg
Ouvry: “In de ideale wereld hebben we straks een EPD, dat goed kan communiceren met het ERP én met persoonlijke gezondheidsomgevingen. En daaromheen een analytische schil. Zodat je én vanuit het oogpunt van de patiënt, én vanuit de zorgverlener, én vanuit de bedrijfsvoering kunt kijken: wat is goede zorg? En hoe kunnen we die organiseren? Want daar gaat het om, die toegevoegde waarde in welbevinden. En nu is iedereen wel heel hard aan het werk om in die losse blokjes zaken te verbeteren, maar als je dat niet integraal kunt doen, blijft het gerommel in de marge.”
