Met het onderzoek onderzocht Laura Visser of en hoe patiënten gebruikmaken van online communities. Voor het onderzoek werd een pilot voor een online community voor Parkinsonpatiënten gebruikt. Visser en haar team interviewden achttien patiënten met Parkinson. Van veertien van hen werd ook het gebruik van de online community gevolgd. De online community maakt het voor patiënten mogelijk direct in contact te komen met hun arts.
In een wereld waarin e-health vaak bezongen wordt als toekomst van de gezondheidszorg, biedt dit onderzoek een kritische noot. De opgemerkte problemen liggen diep en hebben opvallend veel te maken met gevoel: een gevoel niet professioneel genoeg te zijn of te klagerig over te komen. Visser moedigt in haar onderzoek aan tot een meer open dialoog over verwachtingen tussen patiënten en zorgverleners.
De perfecte patiënt
Een opvallende uitkomst van het onderzoek was de heersende mindset onder de onderzochte patiënten. Zij hielden zich in met het stellen van vragen, om niet te klagerig over te komen. Zij hielden dan ook scherp in de gaten wat zij wel en niet plaatsten. Het nemen van dit initiatief was niet voor iedere patiënt weggelegd, een groot deel van hen had überhaupt moeite mee te draaien in de online gemeenschap.Mondige patiënten
Het onderzoek van Visser toonde aan dat de online community met name werd gebruikt door toch al mondige patiënten. Het gaat daarbij om patiënten die ook zonder online community al regelmatig vragen stellen en actief in contact blijven met hun arts. Minder mondige patiënten maakten minder gebruik van de online mogelijkheid. De ongelijkheid tussen patiënten wordt alleen maar groter, aldus Visser.Te professioneel
Het onderzoek toonde eveneens aan dat zorgverleners zich online niet allemaal even comfortabel voelen. E-health maakt het mogelijk dat collega’s en meerderen meelezen, wat maakt dat zorgverleners hun professionaliteit willen tonen. Op zich geen slechte ontwikkeling, ware het niet dat dit het contact met de patiënt beïnvloedde. Zo durfden zorgverleners patiënten niet meer te tutoyeren en werden mogelijke behandelingen minder snel besproken, uit angst voor commentaar van collega’s of patiënten.In een wereld waarin e-health vaak bezongen wordt als toekomst van de gezondheidszorg, biedt dit onderzoek een kritische noot. De opgemerkte problemen liggen diep en hebben opvallend veel te maken met gevoel: een gevoel niet professioneel genoeg te zijn of te klagerig over te komen. Visser moedigt in haar onderzoek aan tot een meer open dialoog over verwachtingen tussen patiënten en zorgverleners.
