Dat schrijft James Stables op de website Wareable.com. De auteur gelooft dat slechts weinig mensen echt de ins en outs en daarmee de limieten kennen van wearable technologie. Dit kennisgebrek maakt onrealistische verwachtingen niet alleen mogelijk, maar zelfs waarschijnlijk. Een voorbeeld is de verwachting die Louisa Pritchard uitspreekt in een artikel over de problemen waar vrouwen voor komen te staan bij het dragen van wearable technologie.
Prima artikel, vindt Stables, op één zin na die duidelijk aangeeft wat zijn punt is. Volgens Pritchard zou het toch fijn zijn wanneer een wearable device haar kon vertellen waarom ze niet in slaap kan vallen, om haar geest leeg te maken wanneer ze hard loopt en gewoon om haar beter over zichzelf te laten voelen.
Een vrij alarmerende zin, meent Stables, qua verwachtingen. Metingen op het gebied van diepe en lichte slaap via wearables zijn kortgezegd nog een lachtertje en een wearable die helpt om je geest leeg te maken, lijkt meer op voodoo of magie.
Wearables zijn niet magisch en mensen moeten ophouden te geloven dat wearabales alles kunnen. Dat voorkomt de eigenlijke kern van het probleem. Mensen zijn teleurgesteld in wat wearables kunnen. Dat lijkt veel, maar is in de basis nog niet veel meer dan twee jaar geleden. Ze kunnen lichaamsfuncties en –bewegingen monitoren en data doorsturen, maar veel meer 'nog' niet. En dat terwijl het om de meest persoonlijke devices ooit gaat, meer nog dan smartphones. Er zijn nog geen ‘killer’ functies en geen enkel device lijkt zijn of haar eigenaar echt te (her)kennen. Terwijl dat wel een wens is en raken vervolgens teleurgesteld wanneer dit niet kan.
Wearable technologie kan echter wel goed monitoren, volgen en biedt de eigenaar inzichten. Zeer waarschijnlijk zal het op korte termijn ook echt kunnen gaan analyseren en meer persoonlijk advies geven. Het monitoren van stress lijkt de volgende stap, waarmee een probleem van epidemische omvang wordt aangepakt. Maar er zijn en blijven beperkingen en die moeten duidelijk zijn, zodat wensdromen niet de overhand krijgt, aldus Stables.
Prima artikel, vindt Stables, op één zin na die duidelijk aangeeft wat zijn punt is. Volgens Pritchard zou het toch fijn zijn wanneer een wearable device haar kon vertellen waarom ze niet in slaap kan vallen, om haar geest leeg te maken wanneer ze hard loopt en gewoon om haar beter over zichzelf te laten voelen.
Een vrij alarmerende zin, meent Stables, qua verwachtingen. Metingen op het gebied van diepe en lichte slaap via wearables zijn kortgezegd nog een lachtertje en een wearable die helpt om je geest leeg te maken, lijkt meer op voodoo of magie.
Wearables zijn niet magisch en mensen moeten ophouden te geloven dat wearabales alles kunnen. Dat voorkomt de eigenlijke kern van het probleem. Mensen zijn teleurgesteld in wat wearables kunnen. Dat lijkt veel, maar is in de basis nog niet veel meer dan twee jaar geleden. Ze kunnen lichaamsfuncties en –bewegingen monitoren en data doorsturen, maar veel meer 'nog' niet. En dat terwijl het om de meest persoonlijke devices ooit gaat, meer nog dan smartphones. Er zijn nog geen ‘killer’ functies en geen enkel device lijkt zijn of haar eigenaar echt te (her)kennen. Terwijl dat wel een wens is en raken vervolgens teleurgesteld wanneer dit niet kan.
Wearable technologie kan echter wel goed monitoren, volgen en biedt de eigenaar inzichten. Zeer waarschijnlijk zal het op korte termijn ook echt kunnen gaan analyseren en meer persoonlijk advies geven. Het monitoren van stress lijkt de volgende stap, waarmee een probleem van epidemische omvang wordt aangepakt. Maar er zijn en blijven beperkingen en die moeten duidelijk zijn, zodat wensdromen niet de overhand krijgt, aldus Stables.
