Ik liep net rond op onze nieuwe verpleegafdeling G4Noord ‘Chirurgie en MDL’ in het Amsterdam UMC - waar ik de werkplekmanager van ben. Sinds kort is deze afdeling open en wát een mooie plek is het geworden. Prachtige éénpersoonskamers, schoon en fris. Een grote balie, een moderne medicijnkamer en heldere, brede gangen. Een ‘koffiehok’, nog vrij van vlekken. Een keuken die je zo in je eigen huis zou willen hebben. En gelukkig mét behoud van de geliefde oude piano!
Ik nam bewust even de tijd om de nieuwe afdeling te verkennen. Want als je vertraagt in je pas, zie en hoor je ineens veel meer. Verpleegkundigen, vrolijk aan het werk. Licht, en rust, want ein-de-lijk-dus ook geen geluid meer van geboor en gehak. Raar toch, hoe heerlijk rust eigenlijk klinkt. Je zou het bijna vergeten als je er niet even bij stilstaat. Normaal denk je daar natuurlijk ook niet aan, eigenlijk is het met geluidsoverlast net zoals als met pijn. Je brein is zo gebouwd dat je brein ongemak meestal snel weer vergeet als je in een betere situatie komt. Gelukkig maar. Want onze patiënten hebben er een fantastische herstelomgeving voor teruggekregen. En route! Eén voor één kwamen de patiënten uit de lift, met bed en al over van de oude afdeling naar de nieuwe. Op weg naar hun spiksplinternieuwe mooie kamer. Waar ze, hoe mooi ook, hopelijk niet al te lang meer hoeven te blijven. Als het kan is thuis nog altijd de beste plek om beter te worden, dicht bij je familie en in je eigen bed. Maar zolang je bij ons te gast bent, is het natuurlijk fijn als het comfortabel is. Waarbij, hoe mooi ook, dit niet zozeer ligt aan de fysieke omgeving, maar aan de mensen die erin werken en voor je zorgen. Die dat echt veel beter kunnen als de omgeving ook voor hén fijn is. Want dan kun je gewoon de beste ‘hospitality’ geven. Lichtend voorbeeld - meestal niet vooraanstaand in de koplampen dus daarom noem ik hem - is Reggie, onze verpleegkundig leidinggevende. Hij posteerde zich de ochtend van de opening direct naast de lift, om iedere patiënt die eruit kwam en die het mocht hebben, met een glaasje nepbubbels te onthalen. Trots heette hij ze zo hartelijk welkom, wat menig verraste, blije blik opleverde. Echt iets om even voor te vertragen! Totdat de pieper weer ging. Een versnellinkje hoger Ff Schakelen, Schijven. Lift naar beneden en versnellinkje hoger. Iets dat je als zorgverlener iedere dag doet, dat houdt het ook zo leuk. Dus hup, vol gas door naar de SEH. Waar vaak aan het einde van de ochtend de bedden alweer vol liggen en de doorstroming dreigt te haperen. Daar hoort, ook als staflid bij, dat je niet alleen mee-beoordeelt, maar ook ff meehelpt als de boel stokt. Het gaat toch soms net een tandje sneller als je zelf ‘op de werkvloer’ staat en zelf even belt. En de patiënt die het nodig heeft, even in de fast-lane helpt. Schakelen in de zorg Ik doe het op veel manieren, in veel rollen. Als arts, maar ook als toezichthouder en medebestuurder. Mensen vragen me vaak: word je niet gek dan? Hoe dóe je dat toch allemaal? Nou zo dus. Kijk om je heen, vertraag af en toe en schakel op als nodig. Het houdt je fris, jong (nou ja dat hoop je dan toch) en vooral: je blijft jezelf verrassen. En daarmee de mensen om je heen. Alleen op de weg gun ik mezelf een (snelle) automaat. Maar werken op ‘de automaat’ - is gewoon niet iets wat past bij mij. Als het werk saai is, of op een slimme manier beter kan worden ingericht denk ik wél graag mee over slimme oplossingen. Zodat er daarmee weer lucht, tijd en helderheid kan komen om betere routes in de zorg uit te zetten. Die als het goed is, tot minder vertraging leiden. Schakelen in de zorg – Ik zou het niet willen missen.
Marlies Schijven is hoogleraar simulatie, serious gaming en applied mobile healthcare; chirurg in het Amsterdam UMC; programmaleider e-health NFU en Chief Medical Information Officer (CMIO) van VWS. Marlies is Redactieraadlid van ICT&health sinds 2015. Chief’s table is geheel op persoonlijke titel geschreven.
