Eindje rijden

Ik heb een nieuwe auto gekocht! Bom duiten, jazeker, maar dan heb je ook wat hè? Er zijn wel wat dingen die tegenvallen. Ik moest eerst een speciale training volgen, de hele familie moest meedoen. Er zitten ook wel heel veel knopjes in, op héél andere plekken dan bij onze vorige auto! Ook moest de garagedeur vervangen worden, de inrit verlegd, kon ik mijn handige boodschappenmandjes, de hondenbench en de aansluitsnoertjes voor de telefoon niet meer gebruiken. Die moest ik allemaal vervangen.

Wat ik ook wel gek vond waren de instructies voor de routeplanning. Ik reed altijd een bepaalde route naar de huisartsenpost, maar dat moest nu een andere worden, het mocht alleen over klinkerwegen. Raar vond ik dat. Sowieso raar dat ik op het terrein van de huisartsenpost, en het ziekenhuis, en het verpleeghuis, weer een andere auto kreeg om verder te rijden, met weer hele andere knopjes, die ook nog eens heel anders bleken te werken. Onderweg dacht ik nog: Hij rijdt lekker! Hij kan wel 100! Maar met al deze problemen kom ik uiteindelijk nog maar op gemiddeld 20 km/uur…

Gedoe

Ik vond het eerst omslachtig, telkens weer overstappen. Maar ze hadden bedacht dat daar speciale overstapplekken voor kwamen. Dat klonk best handig. Alleen blijkt nu in de praktijk dat die plekken vaak net bezet zijn. Dan kom ik ineens aan de andere kant van de parkeerplaats uit. Lekker als het regent. Kost ook nog eens veel tijd. En ik ben al een paar keer verdwaald.

Ik heb wel geprobeerd om bij de dealer aan te geven dat de auto wel fijn was, maar dat gedoe eromheen niet zo. Maar die verwees naar de leverancier van het huisartsenpostsysteem, die weer verwees naar de leverancier van die klinkerweg, die weer verwees wettelijke voorschriften.

Inmiddels zijn we met de hele familie wel druk bezig geweest met allemaal slimme trucjes, om toch optimaal gebruik te maken van de nieuwe auto. Volgende week komt mijn broer logeren, die wil dan ook even rijden. Ik zal ‘m proberen in een ochtend bij te praten over onze slimme trucjes. Want anders gaat het niet goed vrees ik.

Soms denk ik: Zal ik dan een andere auto kopen? Maar dan denk ik weer aan al dat gedoe. Vreselijk! En uiteindelijk vind ik het wél een mooie auto. Om maar niet te zwijgen over die mooie wegen hier.

Zorg-ICT-landschap

Inmiddels mag het duidelijk zijn dat ik de metafoor van de auto gebruik voor de toestand van ons zorg-ICT-landschap. Ik heb het niet over één pakket. Wel over de manier waarop we nu de informatie met veel moeite erin krijgen, maar met nog meer moeite eruit, van het ene naar het andere systeem. Alles is gebouwd vanuit de gedachte: We gaan deze specifieke zorgverlener helpen om zijn papieren systeem in de computer te krijgen. De nieuwe gedachte zou moeten zijn: We gaan deze specifieke zorgverlener helpen om de data van zijn patiënt handig op te slaan. En dat “handig” is dan tweeledig: Prettig werkend voor de zorgverlener. Maar ook zo dat de data slim opgeslagen worden rondom de centrale persoon: de patiënt. Zodat die zijn data gemakkelijk deelt met andere zorgverleners.

Er zijn goede initiatieven. HISsen en andere systemen die de data met FHIR ontsluiten bijvoorbeeld. Het MedMij-stelsel en de basisgedachte van de PGO (al komt dat veel trager tot stand dan gehoopt). De ontwikkeling van ZIB’s (zorg-informatie bouwstenen). De Cumuluz-coalitie. Health-RI. De ontwikkelingen rond de EHDS. Maar het blijkt telkens weer zo ongelooflijk complex! Als ik naar de auto-metafoor kijk, dan is het alsof we auto’s, fietsen, scooters, trekkers, wandelaars en scootmobielen door elkaar over een wegenstelsel laten rijden zonder gescheiden rijbanen, stoplichten en rotondes. Waarbij de aanschaf van een nieuwe auto een onderneming is alsof je een nieuw huis laat bouwen.

Radicale stap

Soms vraag ik me dan ook af: Moeten we niet een keer een radicale stap nemen? Dat zou veel geld kosten, veel moeite en veel gedoe opleveren, maar als we met de kennis van nu de systemen van de basis af opnieuw laten ontwerpen, kunnen we wel weer decennia verder. Met juist veel minder geld, veel minder moeite en veel minder gedoe.

Of zou de oplossing in zicht zijn?: AI-agents die ons lekker menselijk en intuïtief, spraakgestuurd laten rommelen in een heel simpel en overzichtelijk systeem. En die achter de schermen de data extraheren en op de juiste, centrale plek bij de patiënt neerzetten. Waar ze bij de volgende zorgverlener net zo gemakkelijk en overzichtelijk de data weer neerzetten. Ik heb een beeld!

Maar op dít moment denk ik nog te vaak aan een liedje van mijn te vroeg overleden neef: