Vandaag had ik een gesprek over een mooi idee om startende huisartsen te helpen om een nieuwe praktijk op innovatieve wijze te ondersteunen. Dat sprak me wel aan! Alle pijnpunten die ik zelf vaak tegenkom, werden benoemd. Het zijn pijnpunten die ik in mijn eigen praktijk meemaak, maar nog vaker hoor als commentaar van mijn collega’s bij presentaties over digitale zorg. Innovatitis noem ik het wel eens – angst voor innovatie. Ik ga er een paar noemen.
Het komt er bíj́ en het is al zo druk!
Ja! Ja, in de zin van: het is al zo druk voor huisartsen. Maar ook: nee! Digitale zorg moet óntzorgen. Het moet in plaats van. Idealiter zou het een keuzemogelijkheid moeten kunnen zijn. Digitaal of analoog. Maar niet erbij. Wel kost het, net als iedere verandering, in het begin wat extra energie om iets nieuws te starten. Maar de boodschap: bedenk vooraf wat er weg moet als er iets bij komt.
Patiënten willen dit niet
Klopt. Als je ‘sommige’ aan het begin van de zin zet. Maar veel patiënten willen dit wel en de acceptatie van digitale middelen neemt nog steeds toe. Je zal maar een chronisch zieke dertiger zijn met een dokter die blijft volhouden dat “patiënten dit niet willen…”
Ik moet mensen toch gewoon in de praktijk zien?
Dat is het dogma waarmee huisartsen vaak nog opgeleid worden. En laat ik eerlijk zijn: een praktijk waar ik helemaal niet meer fysiek mensen in de praktijk of thuis zie, dat is ook niet waar ik op zit te wachten. Maar mijn adagium is altijd geweest: de praktijk van de toekomst is hybride, en dat blijf ik volhouden.
Dit heb ik nooit geleerd in de huisartsen-opleiding
Deze tegenwerping hangt erg samen met de vorige. Ondanks alle goede bedoelingen heb ik sterk het idee dat huisartsen-vervolgopleidingen digitale zorg nog steeds zien als iets wat ze ‘eigenlijk’ ook er bij moeten gaan doceren. En hoe goed geven wij als huisarts-opleiders het goede voorbeeld? Laten we digitale zorg echt integraal opnemen in alle basis- en vervolgopleidingen.
Welk systeem moet ik dan kiezen?
Oftewel: ik zie door de bomen het bos niet meer. Een invoelbaar argument. Ook hiervoor zijn gelukkig oplossingen. Steeds meer regio’s gaan faciliteren. Ga samen met andere partijen in de zorgketen aan de slag. Laat regionale enthousiastelingen de kastanjes voor je uit het vuur halen en hun opgedane kennis en ervaring delen. Maak gebruik van ondersteuningsmogelijkheden die er zijn en vindt het wiel niet opnieuw uit.
Het werkt niet samen met mijn HIS
Auw zeg je als het pijn doet en dit is echt een pijnpunt. Een ideaal HIS is er nog niet. Maar een HIS dat open staat voor verbinding met andere partijen, lijkt me een begin.
Allemaal pijnpunten dus, maar zoals je hopelijk leest: pijnpunten waar op zijn minst gedeeltelijk een oplossing voor is. Innovatitis is goed te behandelen en dan blijkt het alleen maar groeipijn te zijn!
