De ontwikkeling van zogenoemde looprobots, of exoskelet, die dwarslaesie patiënten moeten gaan helpen om weer (zelfstandig) te kunnen lopen is in volle gang. Uit onderzoek van promovenda Lysanne van Silfhout blijkt echter dat de verwachtingen en eisen van dwarslaesie patiënten hoger zijn dan wat de exoskeletten die momenteel beschikbaar zijn, kunnen bieden. Vorige week heeft Lysanne haar promotieonderzoek met succes verdedigd.
Veel mensen die geconfronteerd worden met een dwarslaesie kunnen daarna niet meer lopen. In sommige gevallen herstelt het loopvermogen na een (lange) revalidatie. Het Radboudumc heeft een formule ontwikkeld waarmee voorspeld kan worden welke dwarslaesie patiënten de grootste kans hebben om uiteindelijk weer zelf te kunnen lopen. Met die voorspelling hopen de artsen een antwoord te kunnen geven op de meest gestelde vraag van hun patiënten: 'Dokter, zal ik weer kunnen lopen?'
Lysanne van Silfhout heeft de formule in de praktijk getest. In een groot traumacentrum in Melbourne (Australië) kwam zij tot de conclusie dat de formule van het Radboudumc in die omgeving goed gebruikt kan worden. Niet alleen om patiënten te voorzien van een betrouwbare prognose, maar ook voor het optimaliseren van het revalidatietraject.
Exoskelet moet gebruiksvriendelijker
Vervolgens wilde Lysanne de meerwaarde, en verwachtingen, die dwarslaesie patiënten zien in, en eisen van, een exoskelet. Voor dat onderzoek stelde zij een vragenlijst samen die ze naar bijna honderd patiënten met een dwarslaesie stuurde. De antwoorden waren in sommige opzichten verrassend. Zeker niet alle dwarslaesie patiënten zijn even positief over hetgeen de huidige ecoskeletten kunnen bieden.
Veelgehoorde verbeterpunten die uit het onderzoek naar voren komen zijn de loopsnelheid, het gewicht en het zelfstandig kunnen gebruiken van een exoskelet. Zo moeten patiënten die een exoskelet 'aantrekken' ook nog altijd krukken gebruiken om de kans op vallen te verkleinen. Ook het feit dat de huidige exoskeletten niet te gebruiken zijn wanneer de patiënt in een rolstoel zit of autorijdt, wordt als een groot nadeel gezien.
“Er zijn dus nog veel aanpassingen noodzakelijk voordat het exoskelet de rolstoel in de toekomst kan vervangen. Ik concludeer dan ook dat fabrikanten, artsen en onderzoekers de patiënt centraal zouden moeten stellen, zodat het exoskelet op een goede manier verder kan ontwikkelen, en een zo goed mogelijk herstel van de loopfunctie bereikt wordt”, aldus Lysanne.
Uiteraard moeten we niet uit het oog verliezen dat de ontwikkeling van het exoskelet nog in volle gang is. Onlangs presenteerden studenten van de TU Delft de inmiddels vierde versie van het Project MARCH exoskelet. Dat in ontwikkeling zijnde exoskelet is al in staat zes voor rolstoelgebruikers, zonder hulp, schier onoverkomelijke obstakels te overwinnen, zoals trappen, het openen van een deur tegen de looprichting in en het lopen over ruw terrein.
