Het is net kerst geweest. Hoewel voor mij niet zo heel anders als vorig jaar (want man en hond, dus ‘klein gezin’) is dat voor velen van u denk ik wél het geval geweest. Corona hakt er -ook qua gezelligheid- stevig in, zullen we maar zeggen. Dikke kans dat velen de kerstdis dit jaar met ouders, vrienden en al dan niet erg gewenste schoonfamilie al ‘zoomend’ hebben doorgebracht… Want als er iets is waar we met zijn allen digitaal ‘handig’ in zijn geworden, is het dat wel.
Zoom, Teams, WebEx, Skype, Facetime: ik heb het allemaal. Sterker nog, ik verdwaal met regelmaat in een Zoom, terwijl ik eigenlijk in een WebEx had moeten zitten en vice versa. Als chirurg en CMIO heb ik het inmiddels virtueel drukker dan ooit, en dat is geheel en al mijn eigen schuld. Mijn poli draai ik inmiddels al maanden enkel online, en dat gaat echt top.
Voor het goeie doel en de professionele uitstraling heb ik een kek wit jasje met bedrijfslogo mee naar huis genomen; en ook een ‘officieel’ wit achtergrondje met het nieuwe AmsterdamUMC logo gefabriekt. Werkt prima!
Aansluiting op digitale worklow
Wat niet zo prima werkt nog, is het begrip van sommige collega’s. Die vinden het toch echt wel heel lastig om hun patiënten niet naar de poli te laten komen. Natuurlijk is videobellen niet voor alle patiënten of voor iedere situatie de oplossing! Diepe wonden beoordelen of drains er uithalen via een beeldscherm blijft lastig. Maar voor heel veel contacten is het écht goed te doen. Als je het maar goed regelt, dat wil zeggen: supermakkelijk maakt voor de patiënt maar ook zo goed mogelijk laat aansluiten op de digitale ‘workflow’ van het elektronisch patiëntendossier van de zorgverlener.
Dat is alleen wel makkelijker gezegd dan gedaan. Want je hebt dan dus ook een patiëntenloket nodig -dat online en offline goed vindbaar is voor patiënten en zorgverleners- om ze uit de brand te helpen als het toch niet lukt. En een ICT dienst die alle iPadjes (daar videobellen we mee) ook tijdig van de nodige IOS updates kan voorzien. En een polimedewerker die zorgt dat de iPad veilig wordt opgeborgen, en kijkt of de batterij vol is. En behulpzame ICT-ers, die een digitale ‘order’ kunnen maken in het elektronisch dossier waarmee je überhaupt een videoconsult kunt ‘orderen’. En volwaardige researchlijnen, om die collega uiteindelijk te kunnen overtuigen dat videobellen écht een waardig alternatief is voor het ‘face-to-face consult in heel veel gevallen.
Wie schrijft, die blijft
Allerlei eindjes moet je dus aan elkaar knopen om niet alleen het goede te willen doen, maar dit dan ook nog ook góed te doen. Uitdagende casus, en laat ik dat nou net heel erg leuk vinden. Net als publiceren erover. Wie schrijft in de zorg die blijft, werd me al jong geleerd. Wetenschappelijke kennis probeer ik dan ook niet alleen in blaadjes met een zo hoog mogelijke impact factor te laten landen, maar zéker ook in de Libelle en op LinkedIn. Dat is misschien niet zo heel gebruikelijk als prof, maar mede daardoor weten collegae uit den lande me juist goed te vinden als ze hulp nodig hebben of vragen; en zo draag ik dan weer mijn virtuele steentje bij aan de opschaling. Moet ik alleen zelf nog wel uitkijken dat ik niet helemaal vastplak aan dat scherm.
Gelukkig heb ik inmiddels óók geleerd de nodige ‘plaspauzes’ onder een schuilnaam als privé afspraak in mijn agenda te plannen. En volgens de agenda is het daar nu tijd voor. Beetje anders invullen dan toch, want éigenlijk ga ik nu gewoon de restjes van de Kerstdis opsnoepen. Want ik zie goeie initiatieven graag wat groter, en ik vrees dat dat óók geldt als het om koken gaat...
Marlies Schijven is hoogleraar simulatie, serious gaming en applied mobile healthcare; chirurg in het Amsterdam UMC; programmaleider e-health NFU en Chief Medical Information Officer (CMIO) van VWS. Marlies is Redactieraad lid van ICT &Health sinds 2015.
