Wegens corona is er ook dit jaar weer uitstel, maar door gaat het in ieder geval wel. En ook het thema is onveranderd van groot belang. Ik heb het over de Openingsmanifestie van ICT&Health op 9 mei 2022. Die gaat onder andere over samenwerken. En als er íets is wat de afgelopen twee jaar heel hard nodig was, maar wat helaas ook nog wel eens misging, dan is het wel samenwerken.
Voordat ik dit blog met een positieve conclusie beëindig, kan ik niet anders dan ook de vinger op de zere plek leggen. Want wat iedereen die in de zorg werkt deze afgelopen jaren gemerkt heeft: de sector voelt steeds vaker als een wankel gebouwd kaartenhuis, waarvan delen aan het instorten zijn.
Geen samenwerking
Voor mij als huisarts is het vanzelfsprekend om als het nodig is het gas wat dieper in te drukken, om nog wat stappen bij te zetten, om maar wat extra’s te leveren. Tegelijk voelde het ook toenemend frustrerend om te merken dat die pogingen om zonder morren de klappen op te vangen, door sommigen geïnterpreteerd werden als een uitnodiging om dan ook maar álles waar geen ruimte meer voor was, bij de huisarts neer te leggen.
Zo schreef een specialist die een vrij specifieke indicatie had gesteld voor paramedische zorg, doodleuk in zijn brief: patiënt neemt contact met de huisarts op voor een verwijzing. Dat is geen samenwerken, dat is afschuiven. Niet alleen devalueert hier de ene professional de andere tot onvrijwillige secretaresse, er gaat ook een signaal van uit: wij zijn druk, jullie niet. Dit is dus géén samenwerking.
Wel samenwerking
Wél samenwerking, en een zeer gewaardeerde, is het platform waar kennis gedeeld wordt, Prisma. Het motto is duidelijk: move knowledge, not patients. Want huisartsen willen heel graag patiënten helpen, maar ontberen soms net even de kennis als het om wat zeldzamere zaken gaat. Of willen even sparren over een wat complexere casus.
Dan is verwijzen misschien de makkelijkste weg, maar niet altijd de beste. En specialisten blijken best bereid om hun kennis te delen en die huisartsen van advies te voorzien. Prisma voorziet hierin (zie link naar infographic) en biedt huisartsen een platform om een casus en een vraag te formuleren die vaak door meerdere specialisten van een advies wordt voorzien.
Beste zorg
Ik ben nog steeds een idealist: ik wil op de eerste plaats de beste zorg voor mijn patiënt. En als ik merk dat dat idee gedragen wordt door collega’s met specialistische kennis en ervaring, dan word ik daar warm van. Dan krijg ik daar weer zin van, goede zin, zin om aan te pakken. Dan voel ik me, mede namens mijn patiënt, gesteund en heb ik het idee dat er op een goede manier samengewerkt wordt.
Er zijn meer voorbeelden van initiatieven om beter samen te werken. OZO verbindzorg bijvoorbeeld. Dat platform vormt een netwerk rondom de patiënt en zijn mantelzorger. Letterlijk de patiënt centraal. Daaromheen zijn netwerk, thuiszorg, apotheker, huisarts, fysiotherapie, verpleeghuisarts, gemeente en wie er nog allemaal meer betrokken zijn bij de zorg rondom die patiënt. Mensen in dat netwerk zijn dus ook gemakkelijker bereikbaar. Het leidt tot betere samenwerking.
Verwachtingen
Wat zijn mijn verwachtingen voor de toekomst? Hierboven noemde ik OZO al, waarbij de patiënt zelf letterlijk de spil in het netwerk is. Zo moet dat ook eigenlijk. Op dit moment is de inkt van het geboortekaartje van het PGO (Persoonlijke Gezondheidsomgeving) net droog. Herman Finkers zou zeggen: Het is een hele líeve baby.
Daarmee wil ik het PGO allerminst afserveren. Wel is het duidelijk dat deze prille boreling nog niet moeders mooiste is. Maar ik heb hoge verwachtingen! Op termijn denk ik dat het feit dat informatie van meerdere zorgverleners terecht komt in één omgeving tot meerdere goede dingen zal leiden. Één van die dingen zal zijn dat samenwerken versterkt wordt. Niet meer gissen door de ene zorgverlener wat de andere nou bedoeld heeft. De patiënt is meer betrokken en weet het zelf, kan het desnoods laten zien vanuit zijn PGO.
Ik zei het al: dit blog wordt positief beëindigd. Prisma, OZO, PGO. Het zijn allemaal goede voorbeelden van mogelijkheden tot samenwerking. En er komen steeds meer mooie initiatieven. Gelukkig! Het is de enige manier om goede zorg te kunnen leveren. De samenleving is een complex netwerk geworden, zorg is daarvan een afspiegeling. Zonder goede afstemming in het netwerk gaan we het niet redden.
Dat wilde ik even kwijt. En dan nu snel weer aan het (samen)werk.
